En Güzel Gezme Zamanı

Şu bir gerçek ki en güzel gezme zamanı yaz mevsimi değil! İlkbaharın ve sonbaharın kendine özgü güzellikleri ile gezmeye doyulamaz mevsimler olduğunu anladım.

Bu sene ilk kez sonbahar tatilini denedim.Yazın son demlerinin bu kadar tatlı olabileceği, yaşamadan anlaşılamaz.

Eskiden Haziran, Temmuz, Ağustos’tan başka bir ayda hiç gezmemiştim. Tevekkeli çok söylerdim. “Tatil yorgunluktur” diye. Bu kez aklıma bile gelmedi.

Yaz aylarının kavuran sıcağında Akdenizlerde, sürüm sürüm sürünürdüm. Başım mı ağrımazdı, kavrulan derilerim mi soyulmazdı... Benimle birlikte ev halkı da yanardı.

Güneyin Eylül, Ekim’i, yaz mevsiminin kadifesi. Dolaşırken ipeksi bir kumaş sarıyor her yanını insanın. Deniz suyunda okşanıyor gibi oluyorsun. Güneş dik gelmeyen ışınları ile koluna girmiş dosttur. Ağaçların yaprakları beğenine sunulan renk cümbüşü yarışındadır. Velhasıl doğanın veda töreni çok görkemli... Davetlisi isen ne mutlu!

Yıllar önce birkaç kez sadece geçip gittiğim, bu kez ise doyana kadar kaldığım (Telmossos) Fethiye’de çok mutlu oldum. İstanbul’a dönünce Fethiye katalogunu incelediğimde gördüm ki ancak dörtte birini gezip görebilmişim. Hem tarihi hem tabiatı beni büyüledi. Detaylara girersem yazımı hiç bitiremem…

Ama ben, beni büyüleyen başka bir şeyden bahsetmek istiyorum: Fethiyeli blogger arkadaşlarımdan.

Onları tanımaktan son derece onur duydum.

“Okuyamazsın” beni karşılayan kalacak yer bulan, sohbeti bol, içten bir arkadaştı.

“Asortik krep” oraya yerleşmiş bir iş kadını, kasabayı iyi tanıyor, bilgilerini bizden esirgemedi.

“Acemi hobici” yüz yüze tanıştığımız gün Ankara’ya yolcu oldu. ‘Malikânesinde’ üç köpeği ile birlikte tanışma çayı içtik.

“Aliikizkaya” mühendis, yatların elektronik aksamlarıyla uğraşıyor. Göcek’i kendine mesken edinmiş, her konuda bilgili, yalnız bir adam.

Bazen hep beraber bazen teke tek buluşup gezdik. Bazen de kıyı şeridindeki çay bahçelerinde sohbet ettik.

Orada geçen günlerim ve bu dostlarım, anılarımın başköşesine kuruldular.