Ötmediği zaman canım sıkılıyor

Artık ona o kadar alıştım ki sesi bana neşe veriyor. İlk günler uykumdan bile uyanıyordum; şimdi ise nağmeli sesini ne zaman duyacağım diye bekler oldum.
Bazen iki ton bazen üç ton bazen de ağdalandırarak ötüyor. Geceleri uykusundan uyanırken önce bir pat pat kanatlarını çırpıyor, sonra ötüyor.
Günde beş altı defa ötüyor, geceleri de, sabaha karşı da mutlaka.
Bir tanesi öttüğü zaman hemen karşı evden diğeri cevap veriyor; sonra diğeri, diğeri, mahallenin sonuna kadar böyle gidiyor. Ben bunun adını “telefon zinciri” koydum.

Burada çok evde horoz ve tavuk var. Üç-beş yıldızlı villa bahçelerinde de.
Çok amaçlı kullanıyorlar, bu kümes hayvanlarını.
Yumurtasından ve güvenliğinden... Yumurtasını anladık da, güvenliği ne demek dediğinizi duyar gibiyim.
Bahçelerde özgürce dolaştırılıyor buranın tavukları. Sebze meyveleri yemesin diye çevirmişler ayriyeten. Evin çevresinde dolaşmalarına ses çıkarmıyorlar.
Burası kırsal kesim, orman ve akarsuyu bol. Bahçeler ot, ağaç dolu, börtü böcük bol.
Yılan dahi var, zehirsiz bile olsa..
Bizim kahraman tavuklarımızın gagaları yerden hiç kesilmiyor; öyle yiyorlar.
Akrep ve yılanı yakalıyormuş tavuklar; inanamadım google’a sordum, doğruymuş..

Eskiden kırsalda her evin olmazsa olmazı idi tavuklar. Etini ve yumurtasını lezzetle yerdik. Kaç yıl evvel kuş gribi korkusu ile insanlar vebadan kaçar gibi kümes hayvanlarından kaçtılar. Buradaki siyasete hiçbirimizin aklı eremedi gitti…

Doğanın parçası olan insanın gözü yine toprakta...
Makinalardan çıkan civcivler topraktaki ile bir olabilir mi?
Teknoloji, tabii kulağa çok hoş geliyor… Eski tatlar da damağa….
Doğa ile teknoloji ne zaman dost olacak?!

“Horozumu kaçırdılar! Suyuna da pilav pişirdiler…”