Resmin Düşündürdükleri ve Çocukluk Zamanlarım

İlkokula giderken baharda papatya tarlasından geçerdim. Bazen uzanıp yatardım. Kaybolurdum arasında. Belleğime kazılmış.
Ağrı’nın eteğindeki papatya tarlasını görünce daldım gittim. Duygumun getirdiklerini yazmak istedim.

Kuş gibiydik. Uçar gibi yürürdük. Her yan cennetten köşelerdi. Çiçekler ve ağaçlardan geçilmezdi. Çocukluğum özgür alanlarda mutlu geçti. Bir ev ile diğer bir ev arasında metrelerce yeşil alanlar vardı. Bir kez çimenlerde arkadaşımla el ele birbirimizi çevirirken, ayaklarım yerden kesilmiş uçmuştum, evet uçmuştum.. Her zaman aklımdadır..

Bahçe oyunlarımız arasında evcilik oyununa bayılırdım. Elimize geçen tahtalarla ev yapardık, kardeşlerimle. İki katlı baraka yapıp evden örtüler getirip, ikinci kata yerleştiğimi hiç unutmam.
Kavak ağaçları vardı bahçemizin çevresinde, salıncak kurmaya uygun dikilmişti sanki..

Anılarımın en görkemlisi ilkokul zamanımdır.
Çünkü hemen aklıma okul yolum üstündeki arkadaşlarıma uğraya uğraya gidişlerimde bahçelerde otları, ağaç dallarını yanlara yatırıp geçişlerim gelir gözümün önüne.
Tabii meyvelere uzanmak bir çocuk boyunda, yerlerdeydi demek de doğru anlatım olur.

Belime kadar karlar arasında gidişlerimde öğretmenimin öğrettiği kar şekillerini arardım gözlerimle. Annemin eve girer girmez bizi soba çevresine alışı, ellerimizi ağrımayacak şekilde ısıtışımız.

Bugün hala çocukluğumun geçtiği aynı mahallede yaşıyorum.
O güzelim ağaçların arasında kaybolmuş evlerin birer birer yıkılışına şahit oldum. Hiç ya da çok az bahçesi olan gökdelenler aldı yerlerini.
Ne bina estetiği var, ne de bir sokak düzeni.
İnsanlar eğitim yoksunu kalırken ruhları da aç kaldı.

“Bir zamanlar maziye bak ne kadar şendik” şarkısı ile avunabilir miyiz?